To co nigdy nie wypowiem.

Zaraz zwariuje przez Was.

Ile razy to słyszeliście w dzieciństwie od swojej mamy, taty ? Sporo ?
Ja też, dużo razy. Tylko że moja mama naprawdę wariowała.
Ty my, ja, byłam odpowiedzialna za jej stan zdrowia, umysłu, humor.
Dodatkowo jeszcze nie umiałam siedzieć cicho jak ojciec był pijany, więc ona "dostawała" za nas. W "" bo nie było przemocy fizycznej.
Kiedyś powiedziała że do tej pory żyła dla mnie, teraz już nie ma po co żyć. I wiecie że pamiętam to ale nie odbiło się jakoś bardzo na mojej psychice. Wiedziałam że jest wtedy chora, że to choroba przez nią przemawia. Dlaczego tak powiedziała ?
Kompulsywne wtedy jadła, non stop, wtedy akurat groszki. Jako jedyną mnie cokolwiek słucha, dlatego ja powiedziałam że dużo je, że tak nie powinno być - nie pamiętam co jej powiedziałam , ale jest oczywiste że to było bardzo łagodnie.
I truła się, przyjechało pogotowie.
Chyba dwa razy się truła, może trzy.
Nic.
Nic.
Nic.
Pamiętam tylko jak ojciec z uśmiechem powiedział że zostawiła kartkę w czym ją mamy pochować.
Nic.
Cicho.
Bez rozmów.
Bez reakcji .
Żadnej reakcji na próby samobójcze mamy.
Nikt nie reagował.
Mama oczywiście żyje.
Ale może dlatego nie robi na mnie wrażenie śmierć.
Chociaż jak się dowiedziałam że koleżanka chce ze sobą skończyć, poleciałam do niej, siedziałam kilka godzin z nią. Później trochę pomagałam.

Czy muszę pisać po kolei, wyjaśniając wszystko ? Nie wiem. Ale chyba nie. 

Ten rozdział powinien się nazywać. Całe życie z wariatami. 

Kurwa !!!! 

Jak klnę to znaczy że dotyka to mej emocjonalnej strony. A ja nie jestem często emocjonalna, nie lubię tego. 

I jak mam na głos powiedzieć : całe życie z wariatami, (pocichu: choć raz powiedziałam). 

Mama całe moje dzieciństwo leczyła się psychiatrycznie, raz dwa razy do roku była w szpitalu psychiatrycznym. Więc jak ja mam to powiedzieć na głos ? Przecież ją uraże, zranie.

Pierwszy chłop alkoholik , wariat 

Drugi chłop pracoholik, psychol 

Trzeci chłop marihuanista, toksyczni rodzice 

Z tym trzecim jestem. Choć dużo razy zrywałam. Trzyma się mnie, nie chce puścić. Po ponad 2 latach coś podobno zrozumiał, może nawet pójdzie do psychologa, ale czy to nie jest za późno ... Czy ja jeszcze będę wstanie mu zaufać, otworzyć się, dać się głaskać po brzuszku? Nie wiem.